Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΖΙΜΗ(όπως την είπε στην συνεντευξη του σε εφημερίδα )
Ο Τζίμης είναι λαικός λόγιος ,ερευνητής, εξερευνητής,και κινητη εγκυκλοπαίδεια.
Θεσσαλονίκη, 1918.
Τούρκοι εργάτες φορτώνουν βιαστικά σ’ένα τρένο βαριές κάσες, το περιεχόμενο των οποίων οι ίδιοι αγνοούν. Θα πρέπει πάντως να πρόκειται για κάτι πολύ σπουδαίο, αν κρίνουν από τις άγριες φωνές και τις διαταγές του αξιωματικού που επιβλέπει την όλη διαδικασία. Λίγο μετά, τα πάντα είναι έτοιμα. Τα κασόνια έχουν φορτωθεί, οι πόρτες κλείνουν με θόρυβο, μαύροι καπνοί σηκώνονται, ακούγονται σφυρίγματα, φωνές. Το τρένο με το μυστηριώδες φορτίο ξεκινά.
Λίμνη Δοϊράνη, νομός Κιλκίς, ίδια μέρα, μια ώρα αργότερα.
Το τουρκικό τρένο δεν πρόκειται να φθάσει ποτέ στον προορισμό του. Αντάρτες, μαζί με κάποιους από τους συμμάχους, έχοντας μάθει για το πολύτιμο φορτίο, του επιτίθενται και το ληστεύουν. Το πολύτιμο φορτίο χάνεται. Κάποιοι όμως, τα σκοτεινά χρόνια που ακολουθούν, θα συνεχίσουν μανιωδώς την αναζήτησή του…
Σέρρες, 1995
Το ραντεβού είχε κανονιστεί από έναν κοινό φίλο. Ο Τζίμης ήρθε στην ώρα του. Σκυφτός, προσεκτικός, έβγαλε την τραγιάσκα του, κάθισε δίπλα μου και άναψε ένα τσιγάρο. Μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι επρόκειτο για έναν επαγγελματία κυνηγό θησαυρών, όπως ο ίδιος δήλωνε. Τα όσα μου είπε στη συνέχεια με έκαναν να αλλάξω γνώμη…
Τραβώντας μια βαθιά ρουφηξιά, ο Τζίμης άρχισε: » ο προορισμός του τρένου, δημοσιογράφε, ήταν η Κωνσταντινούπολη. Όταν οι Τούρκοι είδαν ότι η Θεσσαλονίκη ήταν γι’αυτούσ μια χαμένη υπόθεση αποφάσισαν να την εγκαταλείψουν. Δεν τους έκανε όμως καρδιά να φύγουν με άδεια χέρια. Το τρένο, που ρωτάς να μάθεις, είχε μέσα χρυσό. Απίστευτα πολύ χρυσό. Υπολογίζεται ότι η αξία του σε σημερινά λεφτά έφτανε τα 7,5 δις. Τα υπόλοιπα, τα ξέρεις. Αντάρτες και σύμμαχοι το λήστεψαν. Και τίποτα πια δεν ξανακούστηκε. Μέχρι πριν κανά δυό χρόνια. Όταν μια περίεργη ομάδα έκανε την εμφάνισή της στο χωριό Μυριόφυτο, στο Κιλκίς. Είχαν δηλώσει στην εφορία γη και έκαναν νόμιμες ανασκαφές. Γράψαν κι οι εφημερίδες για του λόγου τους. Ακούστηκαν πολλά. Πως ψάχνανε για τον χαμένο χρυσό. Για μια εκκλησία, που κάτω της ήταν θαμμένος. Μάταια όμως. Δεν βρέθηκε τίποτα. Κι έτσι, ένα πρωί, τα μάζεψαν κι έφυγαν».
Ο Τζίμης συνεχίζει. Η αφήγησή του ξυπνά στη μνήμη χρόνους σκοτεινούς και ξεχασμένους. Τον προσκαλούμε, δυσπιστώντας, να μας αναφέρει κι άλλες λεπτομέρειες. Τα ονόματα πέφτουν βροχή:
«Σεπάν Κεπρί. Η γέφυρα του διαβόλου. Ένας αινιγματικός ερημίτης και μια συμμορία από αντάρτες που λεηλατούσαν τάφους της Αλεξανδρινής περιόδου. Απέναντι, στα Κρούσια, κάποιοι ακόμα ψάχνουν για το θησαυροφυλάκιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
Στην ένστασή μας για το τι δουλειά είχε ο Αλέξανδρος εκεί, ο Τζίμης δεν δείχνει να κλονίζεται:
«Όταν ο Αλέξανδρος πέρασε από τη συγκεκριμένη περιοχή είχε μαζί του πολλούς τραυματίες. Είδε ότι το κλίμα ήταν ευνοϊκό για την ανάρρωσή του τους κι έτσι στρατοπέδευσε. Κίονες αυτής της περιόδου και νομίσματα ασημένια και χάλκινα έχουν βρεθεί στην περιοχή, που τώρα λέγεται Κάλλιστα. Το ίδιο όνομα, στο ίδιο ακριβώς σημείο, υπάρχει σε χάρτη της Αλεξανδρινής περιόδου».
Επόμενο κεφάλαιο: αντάρτικα λεφτά. «Η περιοχή δεν πρέπει να ξεχνάς ότι ήταν πέρασμα για τη Βουλγαρία ενώ πολύ κοντά ήταν και τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας. Οι καπετάνιοι αγόραζαν όπλα, πολεμοφόδια. Ο Μάρκος Βαφειάδης είχε αρχηγείο εδώ πάνω, εκτός από κείνα στο Πάικο και τα Γιαννιτσά.
Κάποιοι άλλωστε έχουν βρει αντάρτικα λεφτά. Κάποιοι που είχαν γονείς, παππούδες, οι οποίοι παλιά είχαν φύγει για Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία, επέστρεψαν μετά από χρόνια κι έχοντας καλές πληροφορίες, ξέθαψαν κιβώτια με λίρες, μέσα από την εκκλησία του χωριού. Αυτοί που τους έδωσαν την πληροφορία δεν τους είπαν το όνομα του χωριού, παρά ότι 20-25 χιλιόμετρα από μια συγκεκριμένη λίμνη υπάρχει μια εκκλησία με το όνομα Άγιος Γεώργιος. Στο κέντρο της εκκλησίας είναι μια στρογγυλή πέτρα, κάτω απ’την οποία βρίσκονται δύο τενεκέδες λίρες. Εκείνοι κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο, έσκαψαν και βρήκαν τον θησαυρό.
Τούρκικα λεφτά άλλωστε στην περιοχή υπάρχουν πολλά. Και ξέρεις γιατί; Ο χρυσός τότε δεν είχε την αξία που έχει σήμερα. Επί τουρκοκρατίας, το νόμισμα συναλλαγής ήταν ο χρυσός, η λίρα. Έτσι, την περίοδο 1918-22, οι Τούρκοι που έφευγαν κρύβανε τα λεφτά αυτά, καθώς πίστευαν πως κάποτε θα ξαναγυρίσουν. Εδώ είχαν γεννηθεί, μεγαλώσει, παντρευτεί, αυτό το μέρος είχαν για πατρίδα τους».
Μικρή παύση για μια ακόμη ρουφηξιά, άλμα στο χρόνο και μετάβαση από τον έναν κατακτητή στον άλλον. Από τους Τούρκους στους Γερμανούς. Ο Τζίμης έχει πολλά να πει:
«Στην κατοχή βρέθηκε εδώ κάποιος Γερμανός αξιωματικός, ιδιαίτερα καλλιεργημένος και με πάρα πολλές γνώσεις αρχαιολογίας. Τι έκανε; Κατέγραφε ότι ανακάλυπτε και χαρτογράφησε τις «χρυσές» περιοχές. Τελικά, το σύνολο των παρατηρήσεών του συγκεντρώθηκε σ’ένα βιβλίο το οποίο τώρα ψάχνουν εναγωνίως οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Πέρυσι μάλιστα, είχαν έρθει εδώ Γερμανοί που ήξεραν καλά και τα ελληνικά και ρωτούσαν για κάποια γερμανική βρύση και άλλα χαρακτηριστικά σημεία. Κατά περιόδους κάνουν εδώ την εμφάνισή τους μέσα σε σπορ ακριβά αυτοκίνητα με πινακίδες Αθηνών.
Η αφήγηση συνεχίζεται με την αναφορά στο υπόγειο εκκλησάκι της Αγία- Μαρίνας, πάνω από το οποίο στεγαζόταν μια άλλη εκκλησία:
«Στην Αγία Μαρίνα, κατά πως λέγανε οι γιαγιάδες, υπήρχε μια εικόνα, που όταν πάνω της ακουμπούσες οτιδήποτε χρυσό, αυτό μαγνητιζόταν. Έτσι, πιστευόταν πως πρόκειται για θαύμα, οι πιστοί ξεκίνησαν να μαζεύουν χρήματα για τον ξεσηκωμό του 1821, που τα έκρυψαν εκεί, μαζί με αρκετά εκκλησιαστικά σκεύη και βιβλία. Απ’όσο ξέρω, βρίσκονται ακόμα εκεί. Αρκετά νομίσματα έχουν επίσης βρεθεί στα Κρούσια και τη λίμνη Κερκίνη».
Ο Τζίμης όμως δεν σταματά εδώ. Προβαίνει και σε αποκαλύψεις. Αφορμή; Τα μηχανήματα εντοπισμού κρυμμένων θησαυρών:
«Δεν θα το πιστέψεις, αλλά το 50% των Ελλήνων ασχολείται με τη χρυσοθηρία, είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφιερώσει σ’αυτό το θέμα πολλά χρόνια κι έχουν αποκτήσει πείρα, με αποτέλεσμα να ξέρουν πώς να ψάχνουν. Χρησιμοποιούν βέβαια ειδικά μηχανήματα, τα οποία χωρίζονται σε ραβδοσκοπικά και ανιχνευτικά. Κυκλοφορούν πολλά από αυτά στην αγορά, τα περισσότερα όμως είναι αμφιβόλου ποιότητας και ευκρίνειας. Γιατί βλέπεις, τα καλά μηχανήματα είναι πανάκριβα
Το φινάλε του Τζίμη είναι εξίσου εντυπωσιακό με το υπόλοιπο της αφήγησής του:
«Πολλά έχουν ακουστεί και για μια κρύπτη. Ναι, καλά άκουσες, κρύπτη. Είχε δημιουργηθεί από τους καπετάνιους και μέσα βάζαν τις ράβδους χρυσού που έρχονταν από Ρωσία και Γιουγκοσλαβία. Γιατί μαζεύανε αυτόν τον χρυσό; Κρατήσου καλά για να μην σωριαστείς κάτω μ’αυτό που θ’ακούσεις
.Τον μαζεύανε για την δημιουργία του ενιαίου κράτους της «Μακεδονίας». Η συγκεκριμένη περιοχή είχε μάλιστα επιλεγεί γιατί ήταν πίσω από τη γραμμή όπου γίνονταν οι μεγάλες μάχες ( Κιλκίς ). Ετσι, εκεί ήταν πιο σίγουρα. Πολλοί, τα τελευταία χρόνια, έχουν έλθει κι έχουν ψάξει γι’αυτή την κρύπτη. Κανείς, ωστόσο, δεν μπόρεσε ποτέ ν’ανακαλύψει την είσοδό της…». —————————————————————————–
ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΓΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΟΥΣ
1) Ο πασάς των Ιωαννίνων περνά από την Πύλη (πόρτα) των Τρικάλων και κρύβει στα βουνά 12 φορτώματα λίρες. Τα χρόνια που ακολουθούν χιλιάδες Ελλήνων ζουν με το όνειρο να τις ανακαλύψουν.
2) Τον Οκτώβριο του 1975 οι Sunday Times αναφέρουν σε δημοσίευμά τους την παρξη θησαυρού σε σπήλαιο του όρους Σνιάτσικο της Κοζάνης, τον οποίο είχαν θάψει εκεί βρετανικά εκστρατευτικά σώματα, λίγο πριν από την είσοδο των Γερμανών. Επρόκειτο, σύμφωνα με πληροφορίες, για ένα εκατομμύριο στερλίνες και μπόλικες ράβδους χρυσού. Παρά τις επισταμένες προσπάθειες του επαγγελματία κυνηγού θησαυρών Χάουαρντ Τζένιγκς, ο θησαυρός αυτός δεν βρέθηκε ποτέ.
3) Πριν πολλά χρόνια, γύρω στο 1970-73, φτάνει στην Τρίπολη κάποιος Αγγλος, ο οποίος στον πόλεμο του ’40 πρέπει να ήταν πιλότος. Εχει μαζί του έναν χάρτη. Αμέσως μετά την άφιξή του ρωτά και μαθαίνει για ανθρώπους που ξέρουν το μέρος και συγκροτεί μια ομάδα, με την οποία ένα βράδυ σκάβει σ’ένα συγκεκριμένο σημείο της περιοχής. Απ’ότι ακούστηκε μάλλον βρήκε αυτό που έψαχνε…
4) Η Εύβοια αποτελεί επίσης αγαπημένο πεδίο ερευνών για τους απανταχού θησαυροκυνηγους. Επιχειρήσεις έχουν γίνει επανειλημμένα σε μέρη όπως οι Ωρεοί ή η Λευκαντή, αν και τίποτε σημαντικό δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής.
5) Θρυλικός είναι και ο θησαυρός του Αρη Βελουχιώτη. Λέγεται ότι βρίσκεται κάπου κοντά στη Φθιώτιδα, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν περισσότερα στοιχεία.
Πάντως, σχετικά πρόσφατα, στην περιφέρεια της κοινότητας Μπράλου, στα σύνορα των νομών Φθιώτιδας και Φωκίδας, έγιναν ανασκαφές από αγνώστους, που πιθανώς να αναζητούσαν τον συγκεκριμένο θησαυρό. Ειρωνία της υπόθεσης; Η περιοχή, μερικές δεκάδες μέτρα από τον σιδηροδρομικό σταθμό, τελούσε υπό αυστηρή αστυνομική επιτήρηση.
6) Εξονυχιστικές έρευνες έχουν γίνει και τον Δεκέμβριο του ’93 στα Διαβατά Θεσσαλονίκης, από ομάδα που έψαχνε για τον θησαυρό του Γερμανού διοικητή των κατοχικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη, Μαξ Μέρντεν. Αν και το επίμαχο σημείο έγινε «φύλλο και φτερό», θησαυρός δεν ανακαλύφθηκε.
7) Τέλος θα πρέπει να αναφερθούν και δύο μακάβριες υποθέσεις, που κατά πάσα πιθανότητα έχουν να κάνουν με το θέμα μας.
Πριν από λίγα χρόνια, στην τοποθεσία Βροσίνα της Εθνικής οδού Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσας, βρέθηκε δολοφονημένος στο αυτοκίνητό του ένας Γερμανός, που, όπως αποδείχτηκε, είχε βρει σκάβοντας σε κοντινό σημείο ένα τετράγωνο κουτί. Τι ήταν αυτό το κουτί και ποιά η σχέση του με τον θάνατο του Γερμανού, κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να μάθει.
Πιο εντυπωσιακή μοιάζει να’ναι η περίπτωση του μεταλλωρύχου Ευάγγελου Βαμβούνη, ο οποίος είχε εξαφανιστεί πριν από 17 χρόνια σε παλιά στοά ορυχείου του Λαυρίου, ψάχνοντας για πολύτιμα πετράδια. Ο σκελετός του βρέθηκε πρόσφατα, σε απόσταση χιλίων μέτρων από την είσοδο της στοάς. Οι συνθήκες του θανάτου του παραμένουν άγνωστες και μυστηριώδεις